ما از زندان میرویم اما زندان از ما نمیرود، چشمان تک‌تک هم‌اتاقی‌هایم وقتی روی زمین می‌کشیدندم و حتی فرصت آغوش و بوسه‌ای فرصت یک خداحافظی نداشتم، روی شانه ام مانده. باید بنویسم تا چشمانشان را از دوشم زمین بگذارم، تا قلبم که حالا یک گوشه‌اش عادل‌آباد است،آرام‌تر بتپد. باید بنویسم.

زنده موندم و باید زندگی کنم؛چون داستانی دارم که هنوز تموم نشده… چون اون روزی که “باید” ببینم رو هنوز ندیدم؛میدونم که نزدیکه… خیلی نزدیک

این صدا، صدای انقلاب است. صدای واقعی ژن ژیان ئازادی

آخوندها دست به حمله می زنند شارلی ابدو: آخوندها راضی نیستند، خود انتقادی طنزآمیز هرگز نقطه قوت مستبدان نبوده نشریه فرانسوی شارلی ابدو که هفته گذشته انتشار ويژه نامه آن به علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی، با واکنش‌های فراوان روبرو شد و مورد توجه قرار گرفت، روز سه‌شنبه، ۱۰ ژانویه،…