هیچ شکلی از سرکوب قادر به از بین بردن روحیه انقلاب ما زنان و جوانان و نوجوانان انقلابی نیست
اخیرا غزل رنجکش که یک چشمش را با توحش نیروهای سرکوب از دست داد متنی به همراه یک عکس از خود ضمیمه کرده،که خود گواه عزمی جزم برای ادامه مسیر تا پیروزی انقلاب برای زن زندگی آزادی است.
او در صفحه اینستاگرام خود چنین نوشته:
“امروز روز خداحافظی با آخرین بازموندههای چشممه…
مژههای سوخته که فقط چندتارش باقی مونده،بخش کوچیکی از پلکم که با جراحی پلاستیک بهم وصل شده ،قرنیهای که با چهل تا بخیه و لنز طبی،بازم سرجاش نیست!
اینها شدن همهی چیزی که از چشمم باقی مونده،
و فردا باید تخلیه بشن و خونرو خالی کنن برای چشم مصنوعی که قراره جاشون رو بگیره.
شاید هر آدمی بود خوشحال میشد از اینکه قراره دوباره زیباییش رو بدست بیاره
ولی من امروز کل وجودم شده یه بغض بزرگ؛
درسته بینایی نداشت،نور رو حس نمیکرد و زیباییش رو از دست داده بود؛
یا حتی وقتی میرفتم جلوی آیینه و پلکم و چشمم رو با دستم باز میکردم تا داخلش رو ببینم: یه قرنیه پر از بخیه و پاره شده میدیدم وسط یه دریای خون، و هرچی صداش میزدم و میگفتم انقدر بیمهر نگام نکن،تو همیشه پر از عشق بودی، بازم نگام نمیکرد؛
بازم دوسش داشتم
بازم مثل همیشه قربون صدقش میرفتم
خداروشکر میکردم که چیزی ازش باقی مونده؛هرچند زخمی و نابینا…
اینکه یه غریبه بیاد و تو خونش بشینه؛تحملش سخته…
ولی عادت میکنم
چون زنده موندم و باید زندگی کنم؛چون داستانی دارم که هنوز تموم نشده…
چون اون روزی که “باید” ببینم رو هنوز ندیدم؛میدونم که نزدیکه…
خیلی نزدیک
پ.ن: فردا عمل تخلیه کامل چشم رو انجام میدم(اولین مرحله از عملهای زیبایی و چشم مصنوعی)
پ.ن۲: این عکس برای یادگاری از باقی مونده چشم راستم ثبت شد…
