انتشار نامه پنج زندانی سیاسی زن در روزنامه فرانسوی لوموند، در آستانه اولین سالگرد انقلاب زن زندگی آزادی
در آستانه سالگرد انقلاب زن زندگی آزادی، روزنامه لهموند فرانسه نامههایی از پنج زن زندانی سیاسی را منتشر کرد که درباره تجربه خود از شرایط زندان و شکنجه، انقلاب زن، زندگی، آزادی و امیدواری به مسیری گفتند که مردم معترض ایران در پیش دارند. گلرخ ایرایی، سپیده قلیان، نرگس محمدی، نیلوفر بیانی و زینب جلالیان از جمله نویسندگان این نامهها هستند.
سپیده قلیان: کابوس اصلی رژیم مردم هستند
– سپیده قلیان زندانی سیاسی زن از زندان اوین در این نامه گفته؛ کابوس اصلی رژیم ظالم حاکم بر ایران، مردم این کشور است. او نوشت: «صدای من را از پشت دیوارهای زندان اوین میشنوید. بنای ۶۰ سالهای که نامش با شکنجه، سرکوب، آزادیخواهی و عدالتطلبی در ایران گره خورده است.» او در ادامه انقلاب زن، زندگی، آزادی را همچون تجربهای بزرگ از تمایل وسیع مردم ایران به سرنگونی، تغییر وضعیت موجود خواند و گفت این جنبش نه رخدادی خلقالساعه که به جنبشهای اجتماعی پیش از خود استوار بود. این فعال کارگری، تاکید کرد که انقلاب مردم ایران یک «تجربه بزرگ در زمینه بسیج کردن مردم» بود و بر همین اساس نباید آن را تجربهای گذرا ارزیابی کرد. سپیده قلیان یادآور شد با توجه به گستردگی جنبش اعتراضی در کشور، حکومت و مردم ایران میدانند که در نهایت دموکراسی پیروز خواهد شد. او در پایان با خوشبینی نسبت به آینده اعتراضات، نوشت: «میتوانم بگویم که امید عزیزترین دارایی من است.»
نرگس محمدی: صدای ترک خوردن دیوار ترس را در ایران بشنوید
– در نامه منتشر شده نرگس محمدی زندانی سیاسی از زندان اوین که در روزنامه لوموند فرانسه منتشر شده، وی با امیدواری به مقاومت ایرانیان در برابر جمهوری اسلامی اشاره کرده و گفته: «آیا صدای ترک خوردن دیوار ترس را در ایران میشنوید؟ بهزودی صدای ریزش آن را به لطف اراده و قاطعیت ایرانیان خواهید شنید.» با وجود تمام تبعیضها علیه زنان، اما زنان ایرانی زنجیرها را «یک به یک پاره کردند» تا اینکه «انقلاب زن، زندگی، آزادی» در شهریور ۱۴۰۱ و بعد از کشته شدن مهسا ژینا امینی در بازداشت گشت ارشاد به دلیل اعمال حجاب اجباری آغاز شد. او در پایان خطاب به خوانندگان نامهاش، گفت: «پیام امیدمان را منتقل کنید، به دنیا بگویید که ما بیهوده پشت این دیوارها نیستیم و اکنون قویتر از جلادان خود هستیم که از همه ابزارهای ممکن برای ساکت کردن جامعه ما استفاده میکنند.»
زینب جلالیان: همواره علیه ظالمان خواهم بود
– در نامه زینب جلالیان زندانی سیاسی اهل کردستان، از زندان شهر یزد و بعنوان «قدیمیترین زندانی سیاسی زن ایران» که ۱۵ سال تمام شاهد وحشیانه ترین خشونت ها و جنایتها علیه زندانیان بوده، که در روزنامه فرانسوی لوموند منتشر شده، ضمن همدردی با تکتک کسانی که در این سالها بازداشت و شکنجه شدند و خانوادههای دادخواه، می نویسد: «من پشت این دیوارها با این امید زندهام که روزی با آغوشی پر از گل یاس به سویتان بیایم و سر تعظیم در برابرتان فرود بیاورم و به قلبهای مهربانتان شاخهای گل یاس تقدیم کنم. تا رسیدن به پیروزی در جبهه ستمدیدگان و به حاشیه راندهشدگان، علیه ظالمان خواهم بود.»
نیلوفر بیانی: از همه میخوام به فکر محیط زیست باشند
– نیلوفر بیانی فعال محیط زیست و زندانی سیاسی از زندان اوین بخش اصلی نامۀ خود را که در روزنامه لوموند فرانسه منتشر شده، به یادی از سایر قربانیان نظام اختناق اختصاص داده و به ویژه سرنوشت دکتر کاووس سیدامامی را یادآوری میکند که به ادعای مقامات رژیم اسلامی در زندان اوین «خودکشی» کرد. او از شکنجۀ زندانیان و اعمال فشار بر فعالان محیط زیست مینویسد و نام بسیاری از آنان را یک به یک ذکر میکند. نیلوفر بیانی در پایان از همۀ کسانی که دغدغۀ حقوق بشر را دارند میخواهد که به فکر محیط زیست باشند.
گلرخ ایرایی: خیابان، تنها مسیر منتهی به انقلاب است
– گلرخ ایرایی محبوس در زندان اوین در نامه ای که در لوموند منتشر شده می نویسد خیابان، تنها مسیر منتهی به انقلاب است. او اکنون در زندان اوین محبوس است در نامه خود با اشاره به انقلاب زن زندگی آزادی، اعتراضهای خیابانی و اعدام شهروندان معترض و در نهایت «تنها ماندن خیابان» نوشت: «خیابان، تنها مسیر منتهی به انقلاب و پایان دادن به استبداد و اقتدارگرایی است.». به گفته گلرخ ایرایی، انقلاب زن زندگی آزادی موجب «ریزش در حکومت»، «شکسته شدن تابوها» و مواجهه حکومت با «نسلی متفاوت از معترضان» بطور مشخص نسل زد شد. گلرخ ایرایی ایمان دارد که تنها راه پیروزی، بسیج انبوه مردم در خیابانهاست. او در پایان نامهاش مینویسد: «جامعۀ جهانی به معترضان ایرانی این پیام را رسانده که “شما تنها هستید”.» و تاکید میکند «راه هرچه باشد، مطمئن باشیم که قاطعتر از همیشه بساط اختناق را برخواهیم چید.»
