افشاگری خدیجه مهدی پور از آزار جنسی در زندان: فکر کردند با خودم گوشی دارم، من را به باجه بردند و لختم کردند
من هم از زندانیان سیاسی بودم در زندان ایلام که معاینه واژینال برای من کمترین عذاب بوده
یکی ضرب و شتمی بود که بخاطر سینه نزدن تو عاشورا شدم. شیش نفر زندانی که سرکردشون کسی بود که برادرش اخوند بود و بعدا فهمیدم برای اطلاعات کار میکنه و توسط اونها اجیر شده برای آزار من، ساعت ۷ صبح از پشت سر بهم حمله کردند، یکی گردنمو گرفت، یکی دستمو یکی پامو و نمیتونستم واکنش چندانی نشان بدم طوری که تا چند روز نمیتونستم غذا رو ببلعم از بس گردنمو فشار داده بودند…
کارت تلفن منو گرفتن اما چون خبر به بیرون درز پیدا کرده بود گفتن حتما من گوشی با خودم دارم، منو بردن تو باجه لختم کردن. گفتم پریودم گفتن باید نوار بهداشتیو دربیاری و نشونمون بدی گفتم خجالت میکشم اما فایده نداشت…
ریس بند خانوم رامش رشیدی و این فرد زندانی ب اسم امنه فتاحی هر دو گماشته ی اطلاعات بودند… هرزندانی جدیدی که وارد میشد بهش میگفتن من “همجنسبازم” و ادم “خرابکاریم”… به کشته شده های ما توهین میکردن خصوصا نوید افکاری و میگفتن اونها یک مشت فاسدن
ی هفته قبل آزادیم فقط بخاطر اینکه اعتراض کردم که چرا زندانیان مرد ما رو مورد آزار کلامی اونم ب بدترین شکل، و …
ریس بند گفت؛ تو “جنده” هستی
و دستور داد منو پاپند و دستبند بزنن
دو تا از افسر نگهبانا منو تا در انفرادی کشیدن روی زمین که با وساطت زندانیان دیگه خاتمه پیدا کرد پاهای منو از بس کشیدن تا چند روز راه رفتن برام مشکل بود…
این فقط دو مورد بود منو به حدی هروز شکنجه ی روحی میدادن که در عرض سه ماه تمام موهام سفید شد… الانم ده روز دیگه باید برگردم زندان میدونم که بدتر اذیتم میکنن و شاید اینبار دیگه برگشتی برام نباشه…
۱۲ خرداد ۱۴۰۲
