اطلاعیه کانون صنفی فرهنگیان مازندران؛ برای الهه‌هایی که هرگز به خانه نرسیدند
لالا کن دختر زیبای شبنم
لالاکن روی زانوی شقایق
بخواب تا رنگ بی‌مهری نبینی
تو بیداریه که تلخه حقایق
دوباره و صدباره ایران به سوگ نشست.
نبود امنیت وقوانین بازدارنده باز هم فاجعه آفرید.
پنهان‌کاری حوادث به نام آبروی‌داری و نمایش امنیت، جامعه را آبرو دار نمی‌کند.
سیستمی که نتواند امنیت روانی و جانی شهروندانش را تامین کند، آبرویی برای از دست دادن ندارد.
اگر نیلوفرها را به جرم افشای جنایت و خشونت علیه زنان، دستگیر نمی‌کردید، اگر زندان‌ها را از زندانیان فهیم و آگاه پر نمی‌کردید، جامعه تهی از انسان و انسانیت نمی‌شد.
اگر نخبه‌ها زندانی و معلمان خوب اسیر نبودند، قطعا شهروندان بهتری تربیت می‌شدند.
اگر نمایندگان مجلس به‌جای تصویب قوانین حجاب و اختصاص بودجه برای دوربین‌های پیگیر موی زنان، قوانین لازم برای تامین امنیت و حفظ جان آن‌ها را تصویب می‌کردند، امروز جامعه‌ی امنی داشتیم.
اگر قاتلان می‌دانستند که طرف آن‌ها نه خانواده‌ی مقتول بلکه قانون و همه‌ی احاد جامعه هستند، هرگز جرات و جسارت ارتکاب جنایت نداشتند.
اگر دلیل ارتکاب جرم را تا حد فقر و نداری پایین نمی‌آوردید که اگر چنین هم باشد، زاییده‌ی سیاست‌های بد و نابخردانه‌ی شماست، امروز دوباره شاهد چنین جنایتی نبودیم.
اگر قوانین مردسالارانه و زن‌ستیز بر کشور حاکم نبود و دیه‌ی زن، نصف مرد محاسبه نمی‌شد، هیچ مردی از ترس جانش به خود اجازه‌ی دست‌درازی به دختران بی‌گناه را نمی‌داد.
اگر متولیان نظم عمومی به جای برقراری امنیت در کوچه و خیابان و ایجاد محیط ناامن برای زورگیران و متجاوزان به دنبال ردیابی تار موی زنان نبودند، قطعا چنین جنایتی اتفاق نمی‌افتاد.
کجای جهان، پدر و مادر داغدیده باید هزینه‌ی اعدام قاتل فرزندشان را بدهند؟
کدام قانون از خانواده حمایت می کند؟!!
رذالت و پستی تا کجا؟!!!
اگر کوه حجیم پرونده‌های مربوط به فعالان صنفی، مدنی و سیاسی فرصت می‌داد که به‌موقع به پرونده‌های قتل و جنایت و ناامنی رسیدگی شود، قطعا امروز شاهد این رخداد زجرآور و غمبار نبودیم.
پرونده‌ی قتل امیرحسین خالقی در کوی دانشگاه به کجا کشید؟
چند فقره زورگیری پس از آن، در همین مکان اتفاق افتاده؟!!!
ایرانیان برای حفظ عزت، جان و مالشان فقط به موشک نیاز ندارند؛ بلکه نیازمند قوانین بازدارنده و مجریان عادل و دلسوز نیز هستند.
مردم ما نیازمند حاکمانی هستند که شهرها را به حال خود رها نکنند و تمام هم‌‌وغم‌شان درگیر فراتر از مرزها نباشد.
ما فرهنگیان به نمایندگی از تمام خانواده‌های ایرانی خواستار رسیدگی سریع به این پرونده و پرونده‌های دیگری هستیم که خانواده‌ها از ترس آبرویشان آن را علنی نکرده‌اند.
ما خواهان جامعه‌ای امن برای فرزندان‌مان و ناامن برای قاتلان و متجاوزان هستیم.
ما قوانینی می‌خواهیم که مانع از ارتکاب جرم شود و اگر جرمی اتفاق افتاد و خانواده‌ای دیگر عزادار شد، پیگیری آن تنها آب در هاون کوبیدن نباشد.
آقایان شما در مقابل ملت مسئولید.
مسئولیتی بسیار سنگین!
