عاشورای من، سال هزار و چهارصد و یک هجری شمسی ست؛ به قلم کاملیا سجادیان
«عاشورای من، سال هزار و چهارصد و یک هجری شمسی ست، من زینب زمانه باقی خواهم ماند، تا طلوع آفتاب روشنایی و حقیقت.»
«امروز صبر کردم تا مراسم مردم تمام شود، تا با صدای بلند اعلام کنم، که عاشورای من روزی بود که با تمام وجود و با دلی سوخته، فریاد می‌زدم زینب زمان منم، در تاریخ عاشورا، زینب، پیام‌آور ظلم و ستمی بود که در حق عزیزانش شده بود، کسی که در کاخ یزید، با شجاعت حجت را بر قاتلان تمام کرد، زنی که اگر نبود، کربلا در کربلا می‌ماند، او در کاخ ستم این اجازه را داشت که افشاگری کرده و لعنت و نفرین را بر پایه‌های ستم حکاکی کند، اما مدعیان دروغین دین، کسانی که اشک تمساح برای حسین (ع) و یارانش می‌ریزند، اجازه عزاداری را هم به ما ندادند، اما من آن روز با تمام وجود و با تمام اعتقاداتم، کاخ یزیدیان و عرش خدا را به لرزه در آوردم.
بی‌شک که تا زمانی که زنده‌ام، در برابر ستمگران و قاتلان و دیکتاتوری افشاگری کرده و هرگز زیر بار ظلم سر خم نخواهم کرد، امروز شمر و یزید و حرمله و خولی را بعنوان کسانی می‌شناسم که شرافت و راستگویی‌شان در برابر جنایت سال شصت و یک هجری، کاملا مشخص شده، آنها تمام جنایت آن زمان را به عهده گرفتند، اما! مدعیان دروغین دین، روی شمریان را از ک،،،،ث،،،،،ا،،،،،ف،،،،،،ت،،،،، کاری سفید کردند، کسانی که دستشان به خون فرزندان نیلی آغشته است و باز هم با وقاحت دروغگویی می‌کنند.
اما زینب‌های زمانه تکرار شده و افشاگری‌های‌شان علیه ظلم و ستم، باعث شده که چشم‌ها و گوش‌ها و زبان‌های زیادی باز شده و یزیدیان زمانه را با شجاعت به زباله‌دان تاریخ فرستاده و همانند زینب، خطابه و فریادهای عدالت‌خواهی‌شان در تاریخ به ثبت برسد،.
من کاملیا سجادیان روایت آنچه را از عاشورا کرده بودند را به چشم دیدم و آن روز برایم عاشورایی تکرارنشدنی بود، دغل‌بازانی که به کوچک و بزرگ رحم و مروت نداشته و با ابزارهای جنگی با شقاوت بر مردم بی‌دفاع می‌تاختند، فقط جای اسب و تیر و کمان و گرزها تغییر کرده بود و چهره‌‌های شمرزادگان، در پستوهای دین و مذهب نمایان شده بود.
امروز دیگر به شمر و یزیدیان لعنت نمی‌فرستم، بلکه لعنت بر جهالت و نادانی و خرافه‌پرستی‌هایی که باعث شده راه و مسیر شجاعت و آزادگی را برای شجاعان ناهموار کنند، که در طول تاریخ این چنین عاشورایی تکرار نشده.
عاشورای من، سال هزار و چهارصد و یک هجری شمسی ست، من زینب زمانه باقی خواهم ماند، تا طلوع آفتاب روشنایی و حقیقت.»
