بیانیه جمعی از دانشجویان دانشگاه علم و صنعت به مناسبت سالگرد خیزش ژینا
میجنگیم! فریاد میزنیم! کشته میشویم! ما مبارزه را با سکوت آغاز کردیم اما با سکوت پایان نمیدهیم.
سال گذشته خون بیگناهی به زمین ریخته شد و کاسه صبر و تحملمان سر آمد، یک ایران برای دادخواهی مهسا به پاخاست. ایران، واژهایست که ما را به یکدیگر مرتبط میکند، چرا که جنس ظلمی که بر ما روا داشته شده به هم نزدیک است. قتل مهسا نیز، نماد ظلمی از جنس واپسگرایی و ارتجاع جمهوری اسلامی است.
«زن، زندگی، آزادی »، همه یک صدا فریاد زدند. این تنها یک شعار نبود. بازتاب شرایط سخت سالهای سرکوب بود. هر آنکس که توانست، مشتها را گره کرد و فریاد دادخواهی سر داد و به خیابان آمد. دانشجویان، فرزندان این ملت، خیابانها را تنها نگذاشتند و با مردم همراه شدند. مشعل اعتراضات از زنان به خیابان، از خیابان به دانشگاه و از دانشگاه به خیابان دست به دست میشد.
“جنبش دانشجویی همواره سهم مهمی در مبارزات علیه ستمگران داشته است. امروز سکوت ما به منزلهی ایستادگی در کنار ظالمان است.” این بخشی از بیانیه سال گذشته دانشجویان علم و صنعت بود. ما دانشجویان دانشگاه علم و صنعت در این مسیر با تجمع، شعار نویسی و تحریم کلاس دانشگاه را بیدار نگاه داشتیم و سکوت نکردیم. کنشهایی انجام دادیم و سرکوب را بی واکنش نگذاشتیم و پاسخ دادیم.
پاسخ دانشجو به تمام نیروهای تمامیت خواه «نه!» است. نه به ولایت فقیه، نه به سپاه و نهادهای شبه نظامی، نه به روحانیت و نهادهای استصوابی، نه به سلطنت، نه به مجاهدین خلق، نه به مرکزگرایی، نه به اعدام. نه به هر آنچه که آزادی را نقض کند، چه مستبد باشد و چه تمامیت خواه.
اما در هر نه که میگوییم یک آری نهفته است؛
آری بی چون و چرا به حقوق بشر
آری به اصل آزادی بیان و عقاید
آری به حق تعیین سرنوشت
آری به حق حیات
آری به حق اعتراض
آری به آزادی و رهایی زنان و اقلیت ها
آری به تکثر فرهنگها
آری به استقلال دانشگاه
آری به جمهوریت و دموکراسی
آری به سکولاریسم
آری به حق تشکیل حزب و اتحادیه
آری به زن، آری به زندگی و آری به آزادی!
مبارزه ما، مبارزه یکی دو روزه نیست. مبارزه برای آزادی، مبارزهای در طول تاریخ است. هیچکس انقلاب را به ما تقدیم نمیکند. دشمن ما، حکومتی است که حقوق ما را بدون لحظهای شرم و درنگ پایمال میکند. حقوق بشر فقط کلمات روی کاغذ نیستند. آنها اصولی هستند که کرامت، برابری و آزادی ما را تضمین میکنند و غیرقابل مذاکره هستند. آنها بستری هستند که ما جوامع خود را بر آن بنا میکنیم. سال گذشته به خیابان آمدیم و گفتیم «ما جمهوری اسلامی را نمیخواهیم، ما زندگی بهتری را برای خود متصوریم» و امروز میگویم تا زمانی که دشمن را به زبالهدان تاریخ نفرستیم، مبارزه پا برجاست!
