پيام اميرحسين مرادى و على يونسى از زندان اوین به مناسبت ۱۶ آذر
جنگ واقعى ما
۱۶ آذر ۱۴۰۲ در شرایطی فرا میرسد که جمهوری اسلامی از هراس قیامی دیگر، قیامی که میتواند تا رسیدن به آزادی ادامه پیدا کند، از یک سو به اعدام و دستگیری گسترده اقدام كرده و از سوی دیگر پراكندن گرد ناامیدی است تا شاید در این دوگانه ترس و يأس جامعه، چند روزی بیشتر زنده بماند. تلاشی تکراری که نه در ۷۸ نه در ۸۸ و نه در ۹۶ و ۹۸ نتوانست مانع قیام بعدی باشد و این بار نیز گریزی از قیام آتی نیست، قیامی که به زودی فرا ميرسد.
دانشجویان سال گذشته نشان دادند که بخش مهمی از قیام و تحولات پس از آن هستند. امروز نیز به عنوان یک قشر جوان و آگاه میتوانند پایان بخش تردیدها باشند، تردیدهایی مثل “اینا برن. کی بیاد؟” که بی پایه و بنیاد است، زیرا اصلا بنا نیست که “کسی” بیاید و بناست كه حكومت دیکتاتوری در هر شکل آن چه شاه، چه شیخ یکبار برای همیشه پایان یابد و یک جمهوری واقعی و جمهوری دموکراتیک جایگزین آن شود.
همین پتانسیل و نقش تاثیرگذار دانشجویان است که مایه هراس حکومت شده و تیغ سرکوب را علیه دانشجویان و اساتید تیزتر کرده است.
اما دانشجویان نشان دادند که در این جنگ که”جنگ واقع” ماست، تسلیم نمیشوند. جنگی که قربانیانش آرمیتا و مهسا و همه کسانی که اعدام شدند و یا هدف گلوله قرار گرفتند، هستند. جنگی که ۴۵ سال است علیه مردم ایران در جریان است و به دست همه ما با رسیدن به آزادی پایان می یابد.
شب در تلاش بیهُده، خورشید پنهان میکند
انجم ولی آوازه خوان امّید فردا می دهد
آتش بزن در قلب شب، گويى تویی کابوس شب
“اهریمن تردید را، از جان خود تبعید کن”
امیرحسین مرادی و علی یونسی
آذر ۱۴۰۲
