۱۸ تیر سال ۷۸ عروج جنبش سرنگونی، و نماد مبارزه جنبش قدرتمند دانشجویی علیه جمهوری اسلامی
حکومت جمهوری اسلامی از ۱۸ تیر ۷۸ به عنوان غائله ۷۸ یاد می کند. گاهی آن را فتنه می خواند و گاهی شورش. اما در حقیقت نقطه عطفی برای فعالیتهای متحد اعتراضی دانشجویان نسل جدید و مردم محسوب میشود .
در پی انتشار خبری در روزنامه ی سلام در ۱۵ تیر ۷۸ که در آن به تصویب قوانین مبنی بر محدود شدن روزنامه ها و سانسور شدید روزنامه ها اشاره شد، روزنامه سلام تعطیل شد. در اعتراض به توقیف روزنامه سلام، دانشجویان دست به اعتراضات گسترده زدند.
از روز ۱۸ تا ۲۳ تیرماه گروهی منصوب به گروه فشار به همراهی نیروی انتظامی دست به تخریب گسترده خوابگاه دانشجویی و دستگیری کتک کاری و قتل دانشجویان زدند.
اهمیت اعتراض گسترده ی دانشجویان به این است که اولین بار بود بعد از دهه ۶۰ این چنین بخش وسیعی از جوانان دانشجو دست به اعتراضات گسترده زدند و سایر مردم به آنها پیوستند.
بعد از ایجاد اندک فضایی برای نشریات، گروه های فشار جناح حاکم، مرتبا به مقابله با نشریات و تشکل های مستقل می پرداختند و در آخرین اقدام روزنامه سلام را تعطیل کردند که سبب شد دانشجویان معترض شوند و بستری فراهم شود برای خواستهای کمی رادیکالتر از جو موجود.
سرکوب بیرحمانه و شدید دانشجویان توسط نیروی انتظامی جمهوری اسلامی از این نشان دارد که یک پتانسیل و یک جریان سیاسی جدا و مستقل از حکومت شکل گرفته بود که به بدنه جمهوری اسلامی حتما لطمه وارد میشد و حکومت با سرکوب گسترده دانشجویان خواست که این جریان را در نطفه خفه کند.
در واقع دانشجویان و مردم معترض دنبال فرصتی بودند تا مخالفت و مطالبات خود را بیان کنند.
تا قبل از ۱۸ تیر دانشجویان بارها دست به تحصن در کوی دانشگاه زدند اما به دلیل این که در ماجرای ۱۸ تیر بسیاری از مردم نیز به دانشجویان پیوستند حکومت احساس خطر کرده و به شدیدترین شکل ممکن برخورد کرد.
در ۱۷ تیر ۷۸ دانشجویان در خیابان کارگر تهران دست به اعتراض زدند که نیروی انتظامی وارد عمل شد و گروهی موسوم به انصار حزب الله خود را به کوی دانشگاه رساندند و زد و خورد و حمله تا بامداد ۱۸ تیر ادامه داشت.
به صورت بسیار وحشیانه به کوی دانشگاه تهران و به دانشجویان حمله شد. به شکل وحشیانه‌ای دانشجویان را کتک زدند. صدها تن باز داشت شدند. چند نفر از جمله سعید زینالی تا به امروز مفقودالاثر هستند و کماکان خانواده هایشان به دنبال آنها یا نشانی از محل دفن آنها هستند.
از ۱۸ تیر تا ۲۳ تیر اعتراضات به خیابانهای امیرآباد خیابان فاطمی و بلوار کشاورز کشیده شد.
فرشته علیزاده، مژگان توکلی و عزت ابراهیم نژاد از کشته شدگان واقعه ی کوی دانشگاه هستند.
از روز بیستم تا بیست و سوم تیرماه شعارهای علیه سیاست های جمهوری اسلامی داده شد و نیروهای مستقل دانشجویی خواهان ادامه دار شدن اعتراضات و در واقع سرنگونی طلبانه بود، اما دفتر تحکیم وحدت و برخی دانشجویان وابسته به آن در تضاد با این خواسته بودند و بدنه ی این جنبش به دو بخش تقسیم شد.
این اعتراضات گسترده تر شد و به بازار تهران رسید.
قالیباف مدعی هست که به کمک قاسم سلیمانی نامه ای به خاتمی نوشتند که اگر جلوی اعتراضات با شدت بیشتری گرفته نشود خودشان دست به سرکوب بسیار قوی تری خواهند زد. این نامه بعد از سخنرانی معروف خامنه ای در روز ۲۱ تیر بوده است.
از یورش وحشیانه به کوی دانشگاه و همچنین سرکوب مردم و دانشجویان در فاصله ی ۵ روز فیلم ها و عکس های بسیاری انتشار پیدا کرده است.
در این واقعه چهار هزار شهروند بازداشت شدند و چند صد نفر محکوم به اعدام و همینطور زندانی شدند.
در تمام طول دوران حیات جمهوری اسلامی همواره این حکومت از اعتراضات اقشار مختلف مردم دچار بحران شده و با قاطعیت می توان گفت هرگز استقرار کامل پیدا نکرده و به دلیل ماهیت سرکوبگرانه که در درون خود دارد همواره مجبور به سرکوب و یورش به سمت معترضین و مخالفین خود است.
جنبش دانشجویی همواره یکی از قدرتمندترین جنبش ها بوده که حمایت مردمی را به همراه خود دارد. بحرانی که ۱۸ تیر ۷۸ برای جمهوری اسلامی به وجود آورد، این حکومت را به دو بخش قبل و بعد از سال ۷۸ تقسیم میکند. زمانی که دانشجویان به عنوان پیشرو و در صف مقدم مبارزه با اختناق حاکم بر رسانه ها اعتراض کردند و به سرعت مردم به آنها پیوسته و این اعتراضات را گسترش دادند. جمهوری اسلامی عاجزانه نیروهای ضد شورش و لباس شخصی را به میدان آورد چون آگاه بود این جنبش فراتر از مطالباتی صنفی و دانشجویی و در واقع گام اول گذر از حکومت جمهوری اسلامی است زیرا شعارها چنان سرنگونی طلبانه بود که حکومت را به لرزه انداخت.
